Έθνος (προε)εκλογικόν

[Στέλιος Ε. Παππάς]

     «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ» Τρίτη 11 Ιουλίου 1995

ΣΚΕΨΕΙΣ

      Ως "Έθνος ανάδελφον", έχουμε χαρακτηριστεί, ως γνωστόν, από τον τ. Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Χρ. Σαρτζετάκη, λίγο αργότερα ο "Καιρός" της "Ελευθεροτυπίας" τον ...τροποποίησε λιγάκι: "Έθνος ωχάδελφον" έγραψε και πριν από τρία χρόνια ο κ. Μίμης Ανδρουλάκης αναφώνησε: "Είμαστε έθνος Ελλήνων διορισμένων".
      Έχω τη γνώμη, ότι αν πρόσθετα ακόμη έναν σε τίποτα, δε θα έβλαπτε... Αλλωστε, εσείς, θα κρίνετε αν είναι επιτυχής ή όχι ο χαρακτηρισμός μου, μετά την επιχειρηματολογία, που θας σας παραθέσω.

      (Προ)εκλογικόν!

     Ποιο άλλο έθνος, σ’ ένα τόσο σημαντικό ποσοστό, αγωνίζεται, αγωνιά και παθιάζεται τόσο πολύ προεκλογικά, βέβαια, όσο το δικό μας;
      Έλληνες απανταχού της γης και μόνο στο άκουσμα της μαγικής λεξούλας "εκλογές" ...συγκλονίζονται. Αφήνουν τις δουλειές τους κι αρχίζουν να τρέχουν νύχτα και μέρα, εκφωνώντας διαπρύσιους λόγους, επιχειρηματολογώντας, κάνοντας προγνωστικά, μοιράζοντας ψηφοδέλτια...
      Ακόμη και στις συζητήσεις, τις συνεδριάσεις και τις συνελεύσεις εξαντλούμαστε σε διαδικαστικά θέματα. Την ουσία την αποφεύγουμε, όπως ο ...γνωστός μας, το λιβάνι. Έτσι συμβαίνει και με τις εκλογές. Το ενδιαφέρον, η προθυμία, η αγωνιστικότητα κι η ενεργητικότητα μας σταματούν με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων!
     Έκτοτε ησυχάζουμε, μακάριοι αν είμαστε με τους νικητές, δυστυχείς και μελαγχολικοί, αν είχαμε την ατυχία να συνταυτιστούμε με τους ηττημένους...

      "Το πάθος για τα κοινά"

      Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, βαθύς μελετητής της πολιτικής σκέψης και φιλόσοφος, σε βιβλίο του γράφει: "Χρειάζεται λοιπόν αυτή η συνεχής δημιουργική δραστηριότητα του κοινού και αυτό σημαίνει κυρίως το πάθος όλων για τα κοινά".

      Αυτό όμως, δυστυχώς, δεν έχει κατανοηθεί αρκούντως από τους συνέλληνες. Κι έτσι αφήνονται ελάχιστοι άνθρωποι, για να λύσουν πολύ περισσότερα προβλήματα, τα οποία χρειάζονται κι εξειδίκευση για ν’ αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά κι άρα είναι πέραν από τις δυνατότητές τους. Κι έτσι μένουν ως έχουν, άλυτα!

     Παραδείγματα

     Σε αναρίθμητα παραδείγματα, δυστυχώς, θα μπορούσα ν’ αναφερθώ, εκτός από τ’ άδεια έδρανα που παρατηρούνται, επί μονίμου βάσεως, στο Ναό της Δημοκρατίας, τη Βουλή των Ελλήνων. (Γι΄αυτό κι οι προτάσεις, δικαιολογημένα, πληθαίνουν για μείωση του αριθμού των Βουλευτών, από 300 σε 200, κάτι που άλλωστε το επιτρέπει το Σύνταγμα (άρθρο 51, παρ. 1) και μετά την καθιέρωση του Β’ Βαθμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κατά τη γνώμη μου, επιβάλλεται να γίνει).

     Κι ας έλθω σε προσφιλείς μου οργανώσεις και συμβούλια του νησιού μας, αφήνοντας το κλεινόν άστυ στην ...ησυχία του.

     Στη Ν.Ε. ΠαΣοΚ Λέσβου, θα περιοριστώ - από τις οργανώσεις - γιατί είναι πολύ χαρακτηριστική η περίπτωση. Όλοι θυμούνται τον "αγώνα” που έκαναν οι εκλεκτοί σύντροφοι, εκλιπαρώντας ψήφους για την εκλογή τους από χωρίον εις χωρίον της νήσου ταύτης, αρχές Απριλίου, πέρυσι. Τελικά από τους 26 υποψηφίους, στις 10-4-1994, εκλέχτηκαν οι 15 πανηγυρικά.
     Πόσοι, όμως, απ’αυτούς που δεν παραιτήθηκαν ακόμη, εκπληρώνουν στοιχειωδώς έστω τις υποχρεώσεις τους; Πόσοι απ’ αυτούς προσέρχονται στις καθιερωμένες συνεδριάσεις του οργάνου εκάστη Δευτέρα; Ελαχιστότατοι, για να μην πω 3-4, ο εξής ένας! Τώρα, γιατί δεν παραιτούνται όσοι δεν έχουν διάθεση να προσφέρουν, παρόλο που τους το πρότεινε ο Α’ Γραμματέας, εύκολα το καταλαβαίνει κανένας...

     Και στην Τ.Α.

     Αλλά και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Τέλη Σεπτεμβρίου κι αρχές Οκτωβρίου του περασμένου χρόνου οι αξιότιμοι κ.κ. υποψήφιοι κρατώντας σχεδιάγραμμα του χωριού τους, από τον φόβο μην ξεχάσουν κανένα σπίτι, ευγενέστατα χτυπούσαν τις πόρτες και μερικές φορές, γονυπετώς, ικέτευαν τους ψηφοφόρους, αφού προηγουμένως τους εντυπώσιαζαν με τα οράματα και τα προγράμματά τους "για το καλό του χωριού τους", να "σταυρώσουν" το όνομά τους, ίνα άρουν τον σταυρόν του μαρτυρίου επί μίαν τετραετίαν.

     Από τις αρχές, όμως, του νέου ενιαυτού, που ανέλαβαν τα καθήκοντά τους, λες κι έπαθαν αμνησία ούτε καν στις τακτικές συνεδριάσεις του συμβουλίου δεν προσέρχονται! "2 και 1". Αυτό έχουν ως οδηγό, που σημαίνει στις δυο συνεδριάσεις απουσιάζουν και στην τρίτη συμμετέχουν, μόνο και μόνο για να μην αντιμετωπίσουν τις ποινές της αργίας και σε περίπτωση υποτροπής της έκπτωσης από το αξίωμά τους (Δ. & Κ. Κ., άρθρο 85, παρ. 3).

     Κι όταν πάνε υποχρεωτικά στην τρίτη συνεδρίαση, απροετοίμαστοι κι ανενημέρωτοι καταπώς είναι για τα προβλήματα του χωριού τους, περιορίζονται σε στείρα αντιπολίτευση, επιμένοντας στο "όχι για το όχι"! Να γιατί ενοχλούνται από την παρουσία δημοτών!

     Γιατί δεν παραιτούνται;

     Μετά απ’ όλα αυτά διερωτάται κάθε καλόπιστος και καλοπροαίρετος πολίτης αυτής της χώρας, δημότης του κάθε χωριού και μέλος του οποιουδήποτε κόμματος:
     Έτσι θα πάει μπροστά ο τόπος; Έτσι θα προοδεύσει και θα ευημερήσει αυτός ο Λαός; Με τέτοιους ηγέτες και μ’ αυτή τη νοοτροπία;
     Ασφαλώς όχι! Μπορούν, όμως, αφού διαπίστωσαν ότι δεν έχουν τη διάθεση ή την ικανότητα ν’ ασχολούνται με σύγχρονα, δύσκολα προβλήματα, να κάνουν κάτι πολύ θετικό κι έντιμο: Να παραιτηθούν.
     Έχει γραφτεί πολύ σωστά: "πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι κυρίως και εξολοκλήρου πολιτικές φύσεις". Αν κάποιοι στο διάβα του χρόνου διαπίστωσαν το αντίθετο για τον εαυτό τους απ’ αυτό που νόμιζαν, ποτέ δεν είναι αργά ν’ ανοίξουν τον δρόμο σ’ εκείνους, που είχαν συγκεντρώσει μικρότερο αριθμό προτιμήσεων στις εκλογές, αλλά ίσως να είναι "πολιτικές φύσεις".
     Ας δώσουν τη δυνατότητα, να δοκιμαστούν κι άλλοι, που πιθανόν να είναι καλύτεροί τους. Κι εν πάση περιπτώσει ας αξιοποιηθούν κάποτε και συμπατριώτες μας, οι οποίοι όλη τους τη δραστηριότητα, ενεργητικότητα και θετική αποτελεσματικότητα δεν την εξαντλούν προεκλογικά, επιβεβαιώνοντας έτσι το χαρακτηρισμό μου ως "Έθνος (προ)εκλογικόν", αλλά μετεκλογικά, γιατί αυτό είναι το ουσιώδες και το ζητούμενο για ένα έθνος, ένα κράτος, ένα κόμμα και για την τοπική κοινωνία.

     ΣΤΕΛΙΟΣ Ε. ΠΑΠΠΑΣ