ΣΠΟΥΔΕΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Απορίες, συζητήσεις, ανησυχίες και προτάσεις των νέων.
Απάντηση
Κατερίνα Κατσαράκη
Επισκέπτης
Δημοσιεύσεις: 6
Εγγραφή: Τετ Μάιος 30, 2012 5:09 pm

ΣΠΟΥΔΕΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Δημοσίευση από Κατερίνα Κατσαράκη »

Σπουδές Ανεργίας

Της Κατερίνας Κατσαράκη, Δασκάλας

Μετά από οκτώ μήνες διαμονής στον πανέμορφο αυτό τόπο, αποφάσισα να γράψω για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι νέοι της εποχής μας σήμερα, στον τομέα της εκπαίδευσης και της ανεργίας κυρίως. Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του άρθρου, στάθηκαν βιώματα δικά μου αλλά και φίλων και γνωστών μου.
Πιο συγκεκριμένα, θα αναφερθώ στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η μεγαλύτερη μερίδα των νέων 18-25 ετών και κυρίως εκείνων που έχουν επιλέξει να ζήσουν μόνιμα(;) στο νησί μας ειδικότερα και εξαιτίας της «οικονομικής κρίσης».
Ανοίγοντας το δέκτη της τηλεόρασης κι έχοντας συντροφιά μια κυριακάτικη πολλές φορές εφημερίδα, μπορεί να διαπιστώσει κανείς τις συνεχείς αναφορές που γίνονται για τα πανεπιστήμια, το σχέδιο «Αθηνά», τμήματα των ΤΕΙ που κλείνουν, άλλα που συγχωνεύονται κ.ο.κ. Αξιοποιώντας την αξία της ενσυναίσθησης, προσπαθώ να μπω στη θέση ενός νέου 18 ετών, ο οποίος ετοιμάζεται να παραδώσει στα γραπτά των πανελληνίων, τον προσωπικό κόπο και χρόνο πολλών ετών, εκείνου και των γονιών του. Για να μη μακρηγορώ, ένας νέος της Γ’ Λυκείου, σκέφτεται να συμπληρώσει το μηχανογραφικό του με βάση συγκεκριμένα και αυστηρά πλέον κριτήρια: αυτό της άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης, της έδρας του πανεπιστημίου που θέλει να παρακολουθήσει (διότι, ας μην πλανιόμαστε πλάνην οικτράν, οι γονείς ΔΕΝ έχουν πλέον την οικονομική ευχέρεια να σπουδάσουν τα παιδιά τους).
Πολλοί νέοι απομυθοποιούν τις σπουδές γενικότερα, ασκώντας ένα οποιοδήποτε επάγγελμα μετά τη σχολική τους ζωή, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο, μ’ένα αβέβαιο και πάλι μέλλον. Επιπροσθέτως, αρκετοί έχουν κατεβάσει από το 1ο βάθρο της συνείδησης μιας ολόκληρης κοινωνίας, «υψηλού κύρους» επαγγέλματα, όπως εκείνα του γιατρού, του δικηγόρου, του αρχιτέκτονα, του δασκάλου κ.ά. Και αυτό, επειδή ήδη οι κλάδοι αυτοί πλήττονται από υψηλό κορεσμό και ανεργία. Υπάρχει μια γενικότερη στροφή σε «τεχνικά» επαγγέλματα. Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι η κοινωνία της γνώσης έχει αρχίσει να καταρρέει, παραχωρώντας τη θέση της στους νόμους της επιβίωσης. Όπως προαναφέρθηκε, οι νέοι σκέπτονται επίσης το θέμα της διαμονής, του ενοικίου, των καθημερινών τους αναγκών, καθώς στις περισσότερες οικογένειες υπάρχει ένας ή δύο γονείς άνεργοι. Το θέμα της «φοιτητικής ζωής» σε μια διαφορετική από τον τόπο κατοικίας τους πόλη, αποτελεί για την πλειοψηφία ένα όνειρο θερινής νυκτός.
Κατηγορία δεύτερη. «Μελλοντικοί άνεργοι πτυχιούχοι Α.Ε.».Ή αλλιώς, Φοιτητές ηλικίας 18-22 ετών περίπου. Στην εποχή της κρίσης οι νέοι φοιτητές «περνούν με λίγα και καλά». Μεγάλο ποσοστό, ταυτόχρονα με την ενίσχυση των γονιών του, δουλεύει παράλληλα με την παρακολούθηση των μαθημάτων του, προκειμένου ν’ ανταπεξέλθει στα έξοδα. Οι παραδόσεις πολύωρες, οι αίθουσες απρόσωπες, πολλές φορές βρώμικες, πτυχία που κορνιζάρονται με τα υπόλοιπα κάδρα στον τοίχο. Κάποιοι αδυνατούν ακόμη και να συνεχίσουν τις σπουδές τους.
Τα «δύσκολα» έρχονται όταν οι νέοι τελειώνουν το προπτυχιακό επίπεδο σπουδών τους κι επιθυμούν να μπουν στην αγορά εργασίας. Εδώ γίνεται πραγματική «μάχη». Έχουμε δει αρκετές φορές νέους με πτυχίο π.χ. νομικής, παιδαγωγικού, οικονομικού πανεπιστημίου να εργάζονται σε οποιαδήποτε δουλειά, που σαφώς είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με το αντικείμενο σπουδών τους. Η άμεση επαγγελματική αποκατάσταση είναι πλέον ένας μύθος (εξαιρούνται επαγγέλματα που ανήκουν στα σώματα ασφαλείας).Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα μεταπτυχιακών σπουδών, που αποτελεί ένα σημαντικό εφόδιο στο ήδη υπάρχον πτυχίο.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι το «άλας τη γης» του εργατικού δυναμικού της χώρας, οι νέοι επιστήμονες, γίνονται έρμαιο στην εκμετάλλευση των εργοδοτών τους. Πολλές φορές αποφασίζουν γι’ αυτό το λόγο να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό. Κάπου όπου τουλάχιστον θα εκτιμάται το ταλέντο και ο κόπος τους, κάπου όπου θα ζουν, αξιοπρεπώς. Σχετικό δημοσίευμα της μυτιληνιάς εφημερίδας «Πολιτικά», με τίτλο «Αδειάζει η Λέσβος! Μεγάλο κύμα μετανάστευσης από νέους του νησιού», αναφέρει πως, ύστερα από έρευνα της εφημερίδας, οι νέοι που ετοιμάζονται να γίνουν σύγχρονοι μετανάστες ξεπερνούν τους 2.000, δεδομένου ότι πολλοί από αυτούς έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους, διαθέτουν δυνατά βιογραφικά και δεν μπορούν να βρουν τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στο νησί μια θέση εργασίας. Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά διώχνει τα παιδιά της σε χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής και στη μακρινή Αυστραλία.
Τέλος, θα αναφερθώ σ’ εκείνους τους νέους που επέλεξαν να ζήσουν στον τόπο μας, είτε εκούσια είτε ακούσια. Παλιοί συμμαθητές που δεν σπούδασαν και βρήκαν μια δουλειά εδώ, φοιτητές του Πανεπιστημίου Αιγαίου, κάποιοι που δε συνέχισαν την εκπαιδευτική τους σταδιοδρομία και δημιούργησαν οικογένεια από μικρή ηλικία, πτυχιούχοι που επέστρεψαν με επιχείρημα την αγάπη για τη Λέσβο και με την ελπίδα πως «κανείς δε χάνεται». Κάποιοι από εμάς ακόμα επιμένουν ότι ο τόπος έχει ανάγκη από το «νέο αίμα», ακόμα και αν η λεγόμενη κρίση έχει οδηγήσει τα όνειρά μας στην κλίνη του Προκρούστη. Σαφώς και υπάρχουν δυσκολίες: οι νέοι μοιράζονται το ίδιο σπίτι με τους γονείς τους, η ανεργία ήδη έχει χτυπήσει την πόρτα 1,3 εκατομμυρίων Ελλήνων, πολλοί κλείνουν τις πόρτες του σπιτιού και του εαυτού τους. Το χάος που επικρατεί γύρω μας, τους εμποδίζει να επενδύσουν σε 1 σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική. Οι «λυκοφιλίες και οι κυνέρωτες» του Παπαδιαμάντη επιβεβαιώνουν ότι είναι απόρροια όχι μιας κρίσης οικονομικής, αλλά μιας κρίσης αξιών.
Εντούτοις, υποστηρίζω την άποψη ότι όλο αυτό μπορεί να μας φέρει πιο κοντά. Σαφώς έχουμε περιορίσει τις εξόδους μας, αλλά μαζευόμαστε στα σπίτια, όπως παλιά, συζητώντας, ακούγοντας μουσική και πίνοντας μυτιληνιό γλυκόπιοτο ούζο συνοδευόμενο από νόστιμα μεζεδάκια που φτιάχνουμε εμείς, ή μας φέρνει ένας φίλος μας. Το αυτοκίνητο θέλει βενζίνη οπότε κανονίζουμε να πάμε για περπάτημα, κλείνοντας έτσι την τηλεόραση που μας ψυχαγωγεί για να μας αποχαυνώνει. Οι θέσεις εργασίας είναι λιγοστές αν όχι ανύπαρκτες, αλλά πολλοί μπορούν να απασχοληθούν στα σεμινάρια του ΟΑΕΔ αν κανείς ενδιαφερθεί και τα ψάξει. Πολλοί πολιτιστικοί σύλλογοι συνεχίζουν την παράδοση του τόπου μας, δημιουργώντας χορευτικά και άλλα τμήματα όπου μπορούμε να συμμετάσχουμε. Και τέλος, άνοιξη είναι, μια βόλτα στη φύση, στη θάλασσα, στο άπλετο πράσινο του τόπου μας είναι απλά μαγευτική. Είναι καιρός να τερματιστεί αυτή η κατήφεια και η μιζέρια που σκοτώνει τα όνειρά μας. Αυτά έχουμε το δικαίωμα να τα κάνουμε ακόμα. Εξάλλου, «για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το ένα πόδι σου να είναι απ’ έξω».

Eφημερίδα « ΓΕΡΑ», φ. 89, Ιανουάριος– Μάρτιος 2013, σελ. 3
Απάντηση