Μολύναμε το μέλλον μας, το αύριο, τους νέους.

Απορίες, συζητήσεις, ανησυχίες και προτάσεις των νέων.
Απάντηση
ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΤΣΟΥΡΗ
Συγγραφέας
Δημοσιεύσεις: 43
Εγγραφή: Τετ Μαρ 19, 2014 5:56 pm

Μολύναμε το μέλλον μας, το αύριο, τους νέους.

Δημοσίευση από ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΤΣΟΥΡΗ »

«Μολύναμε το μέλλον μας, το αύριο, τους νέους.
Τώρα γιατί τους κατηγορούμε;»


     Σε όλες τις κοινωνίες και σ’ όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, οι αξίες αποτελούσαν και αποτελούν το ουσιαστικότερο στοιχείο διαμόρφωσης της ζωής των ανθρώπων. Αυτές κατευθύνουν τις πράξεις και ενέργειες τους και αυτές χρησιμοποιούνται σαν κριτήριο για τον έλεγχο της ορθότητας τους. Σε παλαιότερες εποχές, οι αξίες αυτές ήταν μόνιμες και αναλλοίωτες. Σήμερα οι αξίες αυτές αμφισβητούνται, αν δεν καταπολεμούνται άμεσα και οι ηγέτες οι ίδιοι στην πλειονότητα τους, είτε δεν πιστεύουν πια σ’αυτές, είτε αν πιστεύουν, η πίστη τους δεν είναι τόσο δυνατή ώστε να τους επιβάλλει να τις εφαρμόζουν και να τις έχουν σαν κανόνα στις πράξεις τους.
Τα μεγαλύτερα θύματα απ’αυτή την κρίση αξιών είναι οι νέοι, γιατί αυτών είναι η ζωή που ασχημίζει και χάνει το νόημα και αυτών η ευτυχία καταστρέφεται. Οι μεγαλύτεροι έζησαν σε μια εποχή, που η ομορφιά και η ζεστασιά των αξιών, αγκάλιαζε και θέρμαινε την ύπαρξη τους. Η νέα γενιά μένει εκτεθειμένη μέσα στην παγερότητα και τους μηδενιστικούς ανέμους, που σφυρίζουν απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Έτσι εξουθενώνεται και αναζητά διέξοδο στα παραισθησιογόνα ναρκωτικά ή την αυτοκτονία, είτε αντιδρά με αντικοινωνικές εκδηλώσεις με τις οποίες θέλει να διαδηλώσει την ηθική αηδία και ηθική οργή, για το κατάντημα της σύγχρονης κοινωνίας.
Πολλά λέγονται για την ανευθυνότητα, τη χυδαιότητα και τη σκληρότητα των νέων, όχι γιατί οι νέοι είναι σκληρότεροι από τους ενήλικες, αλλά γιατί η σκληρότητα και η βαναυσότητα θεωρούνται αταίριαστες σε μια ηλικία σαν την εφηβική, που χαρακτηριζόταν πάντοτε για την ευαισθησία και την τρυφερότητα της. Ονόμασαν τα νιάτα « χρυσή ηλικία», γιατί η ψυχοσωματική τους ύπαρξη βρίσκεται στην πιο καλή της ώρα. Τα ονόμασαν όμως και «άχαρη ηλικία» εξαιτίας των πολλών κινδύνων που τα απειλούν. Σ’αυτούς στρέφονται όλοι, η οικογένεια, για να τους εμπιστευτεί τις παραδόσεις της και να τους χαρεί επιτυχημένους, η εκκλησία για να αντικρίσει ένα μελλοντικό όμορφο κόσμο ηθικό, οι διάφοροι σύλλογοι και οι οργανώσεις για να τους καταστήσουν φλογερούς προπαγανδιστές των αρχών τους και η πατρίδα, για να τους αναθέσει την ασφάλεια της και να τους καμαρώσει σωστούς πολίτες.
Σ’ αυτή την κοινωνία της αφθονίας, της κατανάλωσης, του ανταγωνισμού και του θεάματος, οι νέοι απογοητεύονται από τα πρότυπα τους και από την αδυναμία να συμβάλλουν στη βελτίωση των πραγμάτων, τους απογοητεύουν οι γονείς τους γιατί δεν είναι ιδεολόγοι, ακέραιοι και ηθικά άμεμπτοι στο βαθμό που τους θέλουν, τους απογοητεύον οι ιδεολογίες γιατί μέρα με την μέρα τις βλέπουν διάτρητες από κάθε είδους αδυναμίες. Τους απογοητεύει η ίδια η πράξη για την επιδίωξη ιδανικών, όταν βλέπουν επαναστάσεις που ξεκίνησαν για την πραγμάτωση των ιδανικών της ελευθερίας, της ισότητας, να καταλήγουν στην ανελευθερία, την ανισότητα και το μίσος.
Η μεγαλύτερη γενιά, υποστηρίζουν οι νέοι, φρόντισε να στήσει προς το δρόμο των αξιών μια πινακίδα και να προειδοποιεί τους νέους, πως ο δρόμος που οδηγούσε κάποτε προς τη χώρα των αξιών, υπέστη καθίζηση και είναι επικίνδυνος και πως καμιά επισκευή δε μελετάται στο προσεχές μέλλον, γιατί το υλικό χρησιμοποιείται για την κατασκευή των «πλατιών λεωφόρων» που φέρνουν προς τον ευδαιμονισμό.
Ο φιλόσοφος Κίρκεργχααρτ είπε: «Υπάρχει ένα πουλί, που το αποκαλούν πουλί της καταιγίδας. Όταν σε μια γενεά αρχίζει να σχηματίζεται καταιγίδα, εμφανίζονται άτομα αυτού του είδους». Γιατί όμως σήμερα δεν εμφανίζονται αυτά τα πουλιά; Γιατί δεν ακούγεται το λάλημα τους; Γιατί οι νέοι βυθίζονται ολοένα και περισσότερο σ’αυτό τον κυκεώνα που δεν έχει γυρισμό;
Μόνο με ιδρώτα και αίμα οι αξίες μπορούν να ζωντανέψουν, να ενσαρκωθούν και να γίνουν πράξη. Οι πνευματικοί άνθρωποι, οι σωτήρες των νέων, που εξακολουθούν να είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν ακόμα και με τη ζωή τούς τις αξίες αυτές, δυστυχώς είναι πολύ λίγοι. Αλλά και αυτών η φωνή δύσκολα μπορεί να φτάσει στ’ αυτιά των νέων μέσα στο δαιμονισμένο θόρυβο και την κραιπάλη της σημερινής εποχής. ΔΥΣΤΥΧΩΣ
Απάντηση